دسته گل رضوي

ناقل: آيه اللّه وحيد خراساني
مدّتها بود كه اين سؤال، ذهنم را به خود مشغول كرده بود كه اين عالِم بزرگ و عارف خود ساخته «حاج شيخ حبيب اللّه گلپايگاني» چگونه به اين مقامات معنوي دست يافته است؟! چطور شده كه دست مسيحايي پيدا كرده است؟ در دست راست او چه سرّي نهفته است كه هرگاه به هر عضو دردمند و آزرده ي هر بيماري مي‌كشد، دردش را خاموش مي‌كند و نقصش را بر طرف؟! حتّي بيماران سرطاني را با يك دست كشيدن، شفا مي‌دهد، بدون نياز به هيچ دارو و درماني! از اينها گذشته، چرا دست چپ او، چنين خاصيّتي ندارد؟! بالاخره آن روز كه به خدمتش رسيدم و فرصتي دست داد، همين سئوال را مطرح كردم. پلك هايش را براي لحظاتي با رضايت بر هم نهاد، لبخندي بر لبان ميهمان كرد، آخرين قورت چايي را بالا كشيد و
[صفحه 30]
در حالي كه داشت استكان را بر زمين مي‌گذاشت، شروع كرد به تعريف كردن: - چند روزي بود كه بد جوري مريض بودم و افتاده بودم روي تخت بيمارستان و روز به روز هم داشت حالم بدتر و وخيم تر مي‌شد. درد، همه ي وجودم را تسخير كرده و امانم را بُريده بود. ديگر بي طاقت شده بودم، مخصوصاً كه چند شب نتوانسته بودم قبل از اذان صبح در كنار ضريح آقايم امام رضا عليه السلام حاضر شوم و آقا را زيارت كنم. دلم شكست. همانطوركه بر روي تخت دراز كشيده بودم، به زحمت بلند شدم و رو به سمتِ حرم آقا نشستم و عرض كردم: «آقا جان! چهل سال است كه هر شب، قبل از اذان صبح مي‌آيم پشت در حرمت، در حالي كه هنوز درهاي حرمت بسته است و همان پشت درهاي بسته مي‌ايستم و نماز شب مي‌خوانم. هيچ وقت هم اين برنامه را ترك نكرده ام حتي در سردترين و پر برف ترين شب هاي زمستان و گرم ترين و غيرقابل تحمّل ترين شب هاي تابستان! هميشه اوّلين كسي بوده ام كه پا در درون حريم حرمت مي‌گذاشته است. امّا حالا چند روز است كه اين توفيق از من سلب شده است. نه اين كه فكر كني دلم نمي‌خواهد به پا بوست بيايم، نه، ولي با اين وضع مريضي كه نمي‌توانم. حالا ديگر نوبت شما است. ببينم برايم چه كار مي‌كنيد … » هنوز حرفهايم به آخر نرسيده بود كه ناگاه ديدم در داخل يك بُستان زيبا، معطّر و پر از گل و بُلبُلم! تختي زيبا، مرصّع و مزيّن در درون باغ بود و دور تا دورش را گل هاي زيبا، رنگارنگ و متنوّع احاطه
[صفحه 31]
كرده بودند.آقا، امام رضا عليه السلام هم نشسته بودند بر روي آن و من هم در كنارش بودم.آن وقت آقا دست بردند و از گل هاي اطراف خود، يك دسته گل چيدند و بي آن كه كلمه اي حرف بزنند،آن را همراه با نگاهي سرشار از لطف و محبّت به من دادند. من هم كه مات و مبهوت جمال دل آراي آقا و فضاي بهشت گونه ي آن باغ شده بودم، بي آنكه بتوانم كلمه اي حرف بزنم و يا حتي تشكّر كنم، دست راستم را دراز كردم و گل‌ها را از دست مبارك آقا گرفتم و ناگاه همه چيز از نظرم ناپديد شد. ديدم دوباره بر روي تخت بيمارستان هستم و همه ي وجودم دارد درد مي‌كند. ناخودآگاه دستم را گذاشتم بر روي قسمتي كه بيشتر درد مي‌كرد، بلافاصله درد ساكت شد. دستم را بر روي بخش ديگري از بدنم كه گذاشتم متوجه شدم درد آنجا هم از بين رفت. بر هر كجاي بدنم كه دست مي‌گذاشتم خوب مي‌شد، خوبِ خوب. همه ي آثار بيماري هم از بين مي‌رفت. خوشحال شدم و در پوستم نمي‌گنجيدم. رفتم دستم را بر روي بدن يك بيمار ديگر كه داشت از درد مي‌ناليد، امتحان كردم. بلافاصله ناله اش متوقّف شد و بيماري اش از بين رفت. دست به بدن هر بيماري مي‌كشيدم خوب مي‌شد، حتي بيماران سرطاني! [4].
.[صفحه 33]